درسهایی که نیاموختیم…
دکتر مهدی کدخدازاده
استاد گروه پریودانتیکس دانشکده دندانپزشکی شهید بهشتی
با توجه به گسترش بیش از پیش درمان ایمپلنت، و به دنبال آن گسترش شیوع مشکلات و بیماریهای اطراف ایمپلنت از جمله پری ایمپلنتایتیس؛ به نظر میرسد مشکل اصلی اینجاست که ما به دانستههای خود ایمان نداریم و از آنها در کار خود استفاده نمیکنیم. در واقع درگیر درسهایی هستیم که نیاموختیم. همین موضوع ما و بیماران را در طی درمان و پس از آن به چالش خواهد کشید.
احتمالا همه کلینیسینهایی که در درمان ایمپلنت مشغول هستند به اهمیت بافت نرم اطراف ایمپلنت آگاه هستند اما چه میزان از درمانهایی که انجام دادهایم را با معاینه دقیق و اصلاح بافت نرم آغاز کردهایم؟ آن هم در جامعهای که بسیاری از افراد آن به نداشتن ضخامت لثه کافی (جدای موضوع عرض لثه چسبنده و یا کراتینیزه) دچار هستند.
البته این موضوع نه تنها در اطراف ایمپلنت بلکه در کنار دندان نیز بسیار اهمیت دارد؛ به ویژه هنگامی که قصد مداخلات درمانی همچون درمانهای رستوارتیو و یا ارتودنسی را برای بیمار داشته باشیم. که اگر پیش از درمانهای ذکر شده ضخامت لثه اصلاح نگردد بیتردید در ادامه درمان، بیمار به مشکلات دیگری مبتلا خواهد شد که درمانهایی پرهزینهتر، با دوره درمانی طولانیتر و احتمالا با نتیجه درمانی ضعیفتری روبرو خواهد شد.
اما بهطور ویژه آنچه در پری ایمپلنتایتیس به عنوان عوامل اصلی در ایجاد و گسترش آن ثابت شده است: نداشتن دورههای مراجعه (ریکال) منظم، سابقه بیماری پریودنتیت و پلاک باکتریال یا همان کنترل پلاک نامناسب است. هرچند عواملی همچون سیگار کشیدن، دیابت، ژنتیک، نیروهای بایومکانیک و… نیز در آن موثر هستند.
اما یک قدم پیش از آن: شاید در ذهن ها پری ایمپلنت موکوزایتیس همانند جینجیوایتیس باشد؛ اما پری ایمپلنت موکوزایتیس رفتاری مشابه جینجیوایتیس ندارد و گاه فقط با مراقبت های بیمار به حالت سلامت بر نمی گردد. پری ایمپلنت موکوزایتیس را باید جدی گرفت و توجه ویژه نمود چرا که براحتی تبدیل به پری ایمپلنتایتیس می شود و با چالش سختی برای جبران و اصلاح مشکل بوجود آمده روبرو خواهیم شد.
انتخاب بیمار از مهمترین عوامل در موفقیت ویا شکست درمان محسوب می شود پس باید به اندازه کافی در آن دقت کرد.
بیماران شایسته دریافت بهترین درمان هستند پس ماهم به این مهم اهتمام ورزیم و بیمار را درمان کنیم نه بیماری را.
منبع:دندانه