دیدگاههای متناقض درباره احیاء طرح بهداشتکار دهان
وقتی کاردان بهداشت دهان به بهداشتکار تبدیل میشود
مینا دارابی/ سپید
تربیت تکنسین یا بهداشتکار سلامت دهان و دندان برای خدمت در مناطق محروم تدبیر وزارت بهداشت برای برطرف کردن نیازهای مردم مناطق محروم به خدمات سطح اول دندانپزشکی است.
عضو شورای سلامت دهان وزارت بهداشت میگوید که خودش این طرح را به وزیر پیشنهاد داده است و اولین ارائه دهنده این پیشنهاد خود اوست.
دکتر علی یزدانی، به حذف بهداشتکارها از نظام سلامت کشور اعتراض میکند و میگوید: «این اقدام اشتباهی بود که رخ داد. بهداشتکاران بهترین کسانی هستند که میتوانند در این زمینه خدمت ارائه دهند. من از این طرح کاملا پشتیبانی میکنم چون هیچ دندانپزشکی بعد از فارغالتحصیلی برای خدمت به مناطق محروم نمیرود، بنابراین برای تامین نیاز مردم این مناطق دورافتاده و محروم، این بهترین راه حل است.»
این استاد دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی با تاکید بر اینکه من باعث شکل گرفتن این طرح بودم، افزود: «این تنها راهی است که میتوان خدمات بهداشت دندان را به روستاها و مناطق محروم برد. در گذشته که بهداشتکاران در روستاها خدمات درمانی ارائه میکردند، سطح سلامت دهان و دندان کشور بالاتر بود.»
نیمه خرداد سال جاری، اداره سلامت دهان و دندان وزارت بهداشت با ارسال نامهای به معاونین بهداشتی دانشگاههای علوم پزشکی، شرایط تبدیل وضعیت کاردانهای بهداشت دهان به بهداشتکار دهان و دندان شرح داده است.
ازجمله شرایطی که کاردان بهداشت بایدبرای تبدیل وضعیت به بهداشتکار دندان داشته باشد این است که، باید نیروی استخدامی دانشگاه، تعهد رسمی نسبت به روستای محل خدمت داشته، تعهدات دروه کاردانی را گذرانده و مدرک کاردان بهداشت دهان را دریافت کرده باشد.
رئیس هیئت مدیره انجمن دندانپزشکان عمومی ایران شاخه البرز، در نامهای به وزیر بهداشت از او خواست که این طرح متوقف شود.
به گفته دکتر حسن رمضانی، براساس این طرح قرار است تعدادی از کاردانهای بهداشت دهان در مناطق محروم، به عنوان بهداشتکار خدمات ابتدایی درمانی نظیرفیشور سیلانت ارائه دهند.
وی با اشاره به موانع قانونی در استفاده از نیروی ارائه کننده خدمات بهداشتی به عنوان ارائهکننده خدمات درمانی، میگوید: «این موضوع به نوعی ظلم به مناطق محروم هم است. چرا یک پزشک نباید به مردم مناطق محروم خدمات درمانی ارائه دهد.»
دکتر رمضانی تعداد دانشجویان دندانپزشکی موجود در کشور را کافی میداند و اضافه میکند: «به نظر میرسد حتی تعداد دندانپزشکان موجود بیش از حد نیاز باشد بنابراین در چنین شرایطی دیگر نیازی نیست نیرویی تربیت شود. همچنین راه حل دیگر این است که از دانشجویان دندان پزشکی که با سهمیه بومی پذیرفته شدهاند، برای ارائه خدمات درمانی در این مناطق استفاده کنیم.»
او با تاکید بر اینکه ما همچنان به تمام کاردانهای بهداشت دندان نیاز داریم، اضافه میکند: «اگر این نیروهای بهداشتی وارد حوزه درمانی شوند، خدمات بهداشتی کاهش پیدا میکند. از سوی دیگر به دلیل نبود نظارت این نگرانی وجود دارد که بهداشتکاران دهان و دندان، خدمات خود را از سطح اول به سطوح تخصصیتری گسترش دهند.»
وی اضافه میکند: «در شرایطی که دو برابر نیاز مناطق محروم، دندانپزشکان فارغالتحصیل وجود دارد که باید برای ارائه خدمات به این مناطق بروند، چرا باید نیروهای سطح اول خود را از دست بدهیم؟ ما به این نیروهای سطح اول که در زمینه بهداشتی خدمات ارائه میدهند نیاز داریم و باید تعدادشان را بیشتر کنیم. بنابراین به جای این راه میتوان دندان پزشکانی را که با استفاده از ظرفیت بومی وارد دانشگاه شدند، را به کار گرفت؛ البته ایجاد انگیزههای مالی و معنوی برای جذب دندانپزشکان به مناطق محروم هم لازم است و باعث افزایش نیروهای جذب شده میشود.»
منبع:دندانه