دندانپزشکان چگونه با والدین گفتمان کنند؟
والد، کودک، دندان پزشک؛ چگونه میتوان به مرکز ثقل این سهضلعی رسید؟
دندانپزشکی کودکان، چالش متفاوتی با خود به همراه دارد و آن کنار آمدن با والدین از نظر نوع رفتار با کودک است. موضوع دیگری که دندانپزشک باید خود را با آن سازگار کند، توقعات والدین از درمان است و کار آنجا سخت میشود که هر دوی اینها میتوانند بر روند درمان تأثیر منفی بگذارند.
مجلهی شهر دندانپزشکی (Dental town) مقالهای درباره چگونگی گفتمان دندانپزشکان کودکان با والدین بیمار منتشر کرده است که در ادامه با هم میخوانیم.
چگونه باید توقعات والدین را مدیریت کرد؟
ضروری است دندانپزشکان ذهنیت پدر و مادرهای امروزی را بشناسند تا بتوانند حین فرایند درمان بر روی فرزندشان، توقعات آنها را مدیریت کنند. این روزها والدین غالباً در مورد هر قدم از درمان سؤال میپرسند. علاوه بر این، بعضی از آنان معتقدند برای دندانپزشک مقدور است که در هر جلسه، روی فرزند آنها درمانی بدون درد و همراه با سرگرمی انجام دهد و توقع دارند در طول درمان کنار بیمار باشند.
سبک والدی پدر و مادرهای امروزی نسبت به گذشته تغییر کرده است و اغلب سهم کودکان باید از نظر سطح توقعات از درمان، با والدینشان برابر در نظر گرفته شود. دندانپزشک باید خود را همکار والدین تصور کرده و بین راهنمایی کردن بیمار و احترام به خواستههای والدین تعادل برقرار کند.
دندانپزشکان باید نسبت به تفاوتهای فرهنگی که بر روی توقعات والدین تأثیر میگذارند آگاه باشند. چرا که پذیرش درمان و تکنیکهای مدیریت رفتار با توجه به عوامل فرهنگی و میزان اطلاعات والدین نسبت به دندانپزشکی متفاوت هستند.
رفتار والدین بر کودکان و تجربه آنها از دندانپزشکی تأثیر میگذارد. عصبانیت حالتی رایج در بین بیماران دندانپزشکی است که ممکن است از والدین به کودکان منتقل شود. این عصبانیت ممکن است ناشی از تجربیات پیشین والدین باشد، اما دلیل آن هر چه باشد، ممکن است بر روی رفتار کودک و پذیرش و همکاری او تأثیر منفی بگذارد. والدین علاوه بر این میتوانند در روابط دندانپزشک و کودک مداخله کنند. مهم است که آنان به کودک آگاهی دهند، سطح توقعات او را متعادل کنند و او را برای هر پله از درمان آماده کنند. آنان در ضمن باید بیاموزند که از به کار بردن کلمات و رفتارهای مداخلهجویانهی منفی و ارائه مداوم اطلاعات متضاد با دندانپزشک به کودک اجتناب کنند.
در کل باید گفت کودکان بیشتر از دندانپزشک، به پدر و مادرشان گوش میدهند که این موضوع ممکن است در روند درمان مشکل ایجاد کند.
متعادل کردن سطح توقعات
توصیههای متعددی برای دندانپزشکان کودکان در رابطه با رسیدن به یک نقطهی تعادل خوب بین توقعات والدین و نیازهای درمانی کودک وجود دارد که شامل توضیحات کامل تمام طرح درمانهای ممکن، ارائهی قوانین پایه و توقعات منطقی که میتوان از هر یک از بخشهای درمان داشت هستند. دست آخر دندانپزشک باید بداند غیرممکن است بتواند همه خانوادهها را راضی نگه دارد و به آنها کمک کند.
توضیح دادن طرح درمانهای ممکن
در مرحلهی توافق بر سر طرح درمان، دندانپزشک باید تمام طرحهای ایدئال که برای درمان دندانهای کودک محتمل هستند را به والدین توضیح دهد. او همچنین باید مطالبات والدین را بشناسد و با توجه به مدیریت رفتاری که برای کودک در نظر گرفته است، طرح درمان ممکن را به همراه مزایا، معایب و خطرات آن توضیح دهد.
مسلم است اگر کودک همکاری خوبی داشته باشد، میتوان او را با صحبت کردن و مکالمه کنترل کرد، اما ممکن است برای کودکان غیر همکار بیهوشی عمومی نیاز باشد. این در حالی است که احتمالاً والدین ترجیح میدهند فرزندشان در مطب تحت درمان قرار بگیرد و به بیمارستان نرود. اینجا دندانپزشک باید با در نظر گرفتن توقعات والدین بهترین راهحل درمانی را در نظر بگیرد.
مطرح کردن محدودیتها
معقول است قبل از شروع درمان، قوانین پایه برای کودک، دندانپزشک و بیمار توضیح داده شود. اولین جلسهی معاینه، زمان خوبی برای تخمین زدن رفتار کودک و میزان مداخلهی والدین است. بهتر است دندانپزشک به والدینی که ممکن است حین درمان در رابطه او و کودک دخالت کنند، تأکید کند که باید در این مدت ساکت باشند. اگر به نظر میرسد پدر یا مادر بر رفتار کودک تأثیر منفی میگذارند، باید از ایشان خواست که حین درمان از معرض دید او دور باشند و یکی از والدین یا اعضاء خانواده که همکاری بیشتری دارد در کنار کودک بماند.
اگر برای کنترل کودک نیاز به روشهای پیشرفتهتری باشد، دندانپزشک باید در یک سیستم «آری یا نه» با والدین و کودک حرکت کند. به این معنا که او باید بر روی این نکته تأمل کند که قرار نیست به احساس امنیت و راحتی پدر و مادر لطمهای وارد کند و اگر آنها در هر پله از مراحل درمان احساس ناراحتی کنند، باید راهحلهای جایگزین پیشنهاد شوند.
شما نمیتوانید به همه کمک کنید
برخی از خانوادهها توقعات غیرمنطقی از شما دارند یا ممکن است طرح درمانی را طلب کنند که استاندارد نیست. برخی دیگر هم ممکن است با یک دندانپزشک دیگر راحت باشند. اگر در مرحلهی اول و حین توضیحات کامل درباره روشهای محتمل کنترل رفتار کودک به هیچ جمعبندی با والدین نرسیدید، بهتر است خانواده را به یک دندانپزشک دیگر ارجاع دهید. چرا که ممکن است در این صورت همین نظرات را از یک شخص بیطرف دیگر بشنوند و قانع شوند.
البته ممکن است در این مرحله خانواده احساس کنند دندانپزشک جدید، بیشتر توقعات آنها را تأمین میکند و تصمیم بگیرند درمان را به دست او بسپارند. بههرحال، هدف نهایی هر دندانپزشک کودکان باید تأمین نیازهای کودک و حرکت مطابق علایق او باشد که این هم یکی از راههای رسیدن به این منظور است.
منبع:دندانه